Zbiorek Scygnąc miesąc zawiera 22 utwory prozatorskie, w których głównymi postaciami są kilku-, rzadziej kilkunastoletnie dzieci, które ukazane zostały w działaniu, codziennych wydarzeniach, rozmowach z rodziną, a także w autorefleksjach. Wśród bohaterów literackich dostrzec można przewagę liczebną chłopców, ale nie jest to jakiś szczególnie wyrazisty czynnik reprezentacji płci czy manifestacyjnie wykorzystany składnik narracyjny. Oczywiście w opowiadaniach Serkowskiej-Sieciechowskiej występują również dorośli, ale nie na nich opierają się najciekawsze fragmenty utworów. Cechą rozpoznawczą krótkich form Serkowskiej jest raczej interesująca strategia narracyjna: wycofanie się z dominującego głosu opowiadacza, w klasycznym modelu auktorialnym – wszechwiedzącego i nieraz przytłaczającego. U kaszubskiej autorki jest inaczej: zaznaczona została obecność podmiotu literackiego, ale tylko z powodów przyczynowo-skutkowej logiki oraz chęci realistycznego ukazania rzeczywistości. A zatem tylko chwilami narrator daje się zauważyć, istotniejsze zaś wydają się czasoprzestrzenne i interpersonalne uwarunkowania opowieści. Zamiast dominującego, dorosłego narratora pierwszoosobowego narracja staje się trzecioosobowa, neutralna emocjonalnie i nienarzucająca czytelnikowi ocen przedstawianych wydarzeń. W innych sytuacjach narracyjnych figura opowiadacza w utworach Serkowskiej-Sieciechowskiej przyjmuje postać osobową i jawi się jako pierwszoplanowy bohater wydarzeń, najczęściej chłopiec, rezolutny, „wygadany” i silnie zaznaczający swoją obecność.

Autorka prezentowanych w zbiorze krótkich utworów narracyjnych znana jest wśród piszących po kaszubsku od wielu lat. Publikowała dotąd w „Stegnie” oraz w kilku numerach almanachu „Zymk”. Udziela się również w kaszubskim ruchu teatralnym, w edukacji oraz w Radzie Języka Kaszubskiego. Długo nie decydowała się na własny tomik poezji lub prozy. Teraz jednak pojawiły się drukiem jej miniatury narracyjne oraz kilka dłuższych utworów prozatorskich i trzeba przyznać, że bardzo wyraźny to sygnał debiutu książkowego. Literatka postawiła na świeżo brzmiące w języku kaszubskim wyrażenie wrażliwości, stylu myślenia i doświadczenia życiowego dziecka. Zrobiła to trafnie, bezpretensjonalnie, oddając głos swoim młodym bohaterom w dynamicznych dialogach i nienużących monologach.