Tym razem autorka zabiera czytelnika głębiej w mroczną, deszczową jesień, gdy żywi i zmarli obchodzą Dziady. Pokazuje oblicza zła czającego się nie tylko w głębi lasu. Udowadnia, że czasem trudniej człowiekowi pokonać demona tkwiącego w jego własnym wnętrzu niż tego, który krąży w puszczy. A gdy wydaje się, że mrok zwyciężył i już zupełnie nie ma nadziei, zjawia się… koza!

Fragment opowiadania:

“Gniewicha wymknęła się z osady. Zrobiła to po swojemu. Rano, chyłkiem, kaczkowatym krokiem. Pokolebała się niebieskawą wstążką ścieżki w stronę puszczy, a w zgięciu jej ramienia wisiał kosz. Wypełniały go białe rolki materii gęsto haftowanej czerwoną nicią.

‒ Idę, idę, Misławie! Jeno poczekaj krzynę. Już zaraz będę. Też siem po tobie stęskniłam! Mnie nie musisz godać! Jeno tyla się ostatnio działo, że nie dasz wiary, jak ci rzeknę. Zarasik będę – mruczała, wspinając się po lekkiej pochyłości.

Nagle, tknięta niedobrym przeczuciem, przystanęła.

‒ Co godasz, Misławie? – szepnęła, rozglądając się zaniepokojona.

Od strony rzeki człapał w jej stronę jakiś cień. Poruszał się ciężko. Co chwilę się potykał lub niebezpiecznie zataczał. Sposób, w jaki pociągał niezgrabnie jedną nogą, coś jej przypominał.

‒ Korzeń! – westchnęła i postąpiła ku niemu dwa kroki, po czym znów jakby wrosła w ścieżkę.

Nie! A jeśli to prawda?

Z gęstego oparu listopadowej mgły wyłonił się młodzieniec. Wyglądał jak wtedy, gdy miesiąc temu odciągała go ku osadzie od uroczącej w puszczy rusałki. Jego szkliste spojrzenie było puste, a odzież powalana błotem i fragmentami listowia oraz traw. W ramionach niósł bezwładne ciało. Kobieta wisiała mu na rękach jak martwa. Jej suknia była w jeszcze gorszym stanie niż odzież młodzieńca. Zawój i czółko zsunęły się z głowy i złocista chmura długich włosów powiewała wokół kolan Korzenia.

‒ Żywia?! Misławie, czy to Żywia?! Miły mój, dopomóż!

Kosz upadł na ścieżkę, gdy ruszyła w ich stronę. Suknia Żywii była zbroczona krwią, którą przesiąkły już pierś i  materia pokrywająca kołyszącą się bezwładnie rękę. Z końcówek pobielałych palców kapały czerwone krople.”