"Pieśń i wiara przewodniczką" - A.Mickiewicz

"Niech żywi nie tracą nadziei" - J. Słowacki

"Piękno kształtem jest miłości" - C.K. Norwid

"Szukajcie prawdy jasnego płomienia" - A.Asnyk

"Nic słodszego nad wolność" - Cycero

"Bóg mi powierzył honor Polaków, Bogu go tylko oddam" - ks. Józef Poniatowski

"Do przyjaźni koła wchodzą albo równi, albo przez przyjaźń porównani" - Arystoteles

W „słowie wstępnym” autor mówi o tym, że wśród cech charakteru są skłonności i dodatnie, i ujemne, dodatnie to  zalety, zwane – jeśli mają charakter trwały – cnotami: od dawnego przymiotnika cny <  czestny : cześć, czyli ‘cecha zasługująca na szacunek, cześć’; ujemne to wady. W wychowaniu zalety wypada utrwalać, wady rugować, usuwać. Rodzice lub opiekunowie, wybierający imiona dla nowo narodzonych dzieci, pragnęli w nich utrwalać zalety, które ich potomkowie mogą i powinni w sobie kształtować. Starożytni Grecy i Rzymianie pojęcie cnoty wiązali z męstwem, dzielnością, jak na to wskazują nazwy tych dodatnich cech: gr. aretē (stąd pojęcie aretologii, tj, działu etyki i teologii, poświęconego ‘nauce o cnotach’ od nazwy boga wojny Aresa, łac. virtus, -utis od vir, -i ‘mąż, mężczyzna).’

            W kolejnych 19, rozdziałach prezentuje autor zalety (czasami tylko pojęcia abstrakcyjne i pochodne od nich imiona), powstałe w językach indoeuropejskich (skrót SI) i używane w Polsce (SIW). Rozdiał I ma charakter wstępny, przedstawia się tu pojęcie imion, ich podział genetyczny, etymologiczny (z licznymi) przykładami) na imiona aramejskie, hebrajskie, greckie, łacińskie, romańskie, germańskie, litewskie, słowiańskie oraz liturgiczny na imiona kalendarzowe ‘znajdujące się w kalendarzu liturgicznym wyznań chrześcijańskich’, potocznie nazywane imionami świętymi i niekalendarzowe, zwane imionami nieświętymi, omawia się przepisy prawne, obowiązujące w Polsce przy nadawaniu i ewentualnie zmianie imion.

            Następne rozdziały dotyczą pojęć: życie, m. in. z imionami:  hebr. Ewa, gr. Dzoe, łac., Vita, Vitalis, niem. Leberecht ‘żyj uczciwie’, staropolskie Dobrożyźń; honor  z m. in. imionami Honoriusz, Honorat;  sławy z m. in. imionami: gr. Kleofas, Sofokles, łac. Gloria, germańskie, np. Robert, Roland, Roger, słowiańskie z II najczęstszym członem –sław, jak Bogusław, Radosław, pokój, jak np. hebr. Salomon, gr. Irena, Ireneusz, łac. Pacyfik, germańskie Fryderyk, Alfred,  Gotfryd, radość, jak łac. Gaudencja, piękno, jak hebr. Anna,  gr. Charyty, łac. Gracja, ang. Grace; cnoty teologiczne, jak gr. Pistis, Elpis, Agape, łac. Fides, Spes, Caritas, ros. Wiera, Nadjeżda, Ljubow’; cnoty kardynalne: sprawiedliwość, jak gr. Dike, łac. Just i pochodne: Justyn, Justyna, Justynian; roztropność, jak łac. Prudencja; cnoty obyczajowe, jak np. dziewiczość i gr. imię Parteniusz, łac. Wirginia. W końcowych rozdziałach znalazły się młodość i starość. Wiele z tych rozdziałów publikowane były jako teksty homagialne w księgach jubileuszowych zasłużonych językoznawców bądź w materiałach konferencyjnych; każdorazowo na końcu rozdziału fakt taki został odnotowany.

            Autor opracowuje te imiona, które występują współcześnie w Polsce (SIW), podaje ich odpowiedniki w 27 językach europejskich (SI), przytacza historyczne, staropolskie i staropomorskie poświadczenia (SSNO, Mal III), objaśnia ich pochodzenie na podstawie wiarygodnych opracowań i własnego doświadczenia, podaje świętych i błogosławionych (za KIS), którzy pod tym imieniem są znani, przywołuje nazwiska wybitnych Polaków i  przedstawicieli innych nacji, którzy opracowywane imię nosili (za KNI), podaje dzień imienin. Zgłasza uwagi natury poprawnościowej, podpowiada Czytelnikom, które warianty imion (notowane w SIW i SI) wybrać, a które odrzucić.

 Użytkownik książki znajdzie interesujące go imię w zamieszczonym Indeksie, gdzie uwzględniono wszystkie warianty leksykalne, słowotwórcze i podstawowe fonetyczno-graficzne opracowanych imion.