“Ślady Leszego” to opowieści tylko pozornie o bogach i demonach. Przede wszystkim to historie o ludziach uwięzionych w potrzasku między jednym i drugim. To też opowieści o samotności, odrzuceniu i gniewie, który potrafi być tak wielki, że wreszcie musi spłonąć we własnym żarze. To również historie o tym, że czasem łatwiej mierzyć się z demonami atakującymi w ciemnym lesie niż z tymi, które czają się w ludzkiej duszy. Na szczęście są sposoby, by pokonać jedne i drugie.

Bohaterką pierwszego tomu pod tytułem “Ślad wody” jest Gniewicha. Nie jest piękna. Nie jest nawet miła. Nie jest bogata i nie dysponuje żadną magią. Jest niemal tak zwyczajna, że aż nudna. Ma jednak pewną ważną cechę. Jest niebywale inteligentna. Czy to wystarczy, by przetrwać w świecie Stworzy?

Fragment opowiadania:

“— To może choć złożycie ofiarę? Niechby wodnik dostał dar, to może od ludzi będzie się z dala trzymać? Przecież trzeba coś zrobić! Ludzie są na skraju paniki.
Żerca mruknął, zapewne zastanawiając się nad słowami Zbyluta. Patrzył na nich czy trzymał wzrok wbity w klepisko? Gniewicha nie miała zbyt wiele czasu na zastanawianie się, bo Dobrowit powiedział niechętnie:
— Zgoda. Tyle mogę zrobić. Ale nie tu. Trzeba iść nad rzekę. I to cała osada! Kto słaby, tego zanieście, kto stary, temu pomóżcie iść. Wszyscy mieszkańcy muszą iść nad Wesołą, inaczej ofiara na nic.
Zapadła ciężka cisza. Gniewicha była pewna, że mężczyźni zbledli, słysząc oświadczenie żercy.
— Dobrze — powiedział cicho Jeż.

Po chwili wahania mężczyźni zgodzili się. Ofiara miała zostać złożona jeszcze tego wieczoru.”